Een internationale kerk kan ook frustrerend zijn

Dinsdag 13 juni 20:00. Vandaag zit ik eerder achter mijn laptop in mijn hotelkamer dan de vorige avonden. Er was geen avonddienst en mijn afspraak om met een oud collega te eten ging niet door. Toen besloot ik om een Subway sandwich te halen en naar mijn kamer te gaan om even bij te komen. Even een rust moment na een inspannende dag met aardig wat frustrerende momenten.

De dag begon vroeg met een ontbijt-bespreking om 7:00 uur over onderwijs in Zuid Azië. Mijn collega Peter Rae en ik proberen een aantal gesprekken te hebben met mensen die hier zijn zodat we wat meer vrijuit dingen kunnen bespreken dan via zoom. Om 8:00 begon de vergadering met een overdenking van emeritus algemeen kerkleider Jerry Porter. Voor mij was dat de meest relevantie preek van deze dagen. Hij sprak over de Bergrede en onze opdracht om Gods liefde te delen. Hij zei: De wereld zit niet te wachten op verbeterde paragrafen in ons Handboek, hoe nodig die ook zijn, de wereld zit niet te wachten op fijnzinnige discussies en verbeterde versies van onze geloofsbelijdenis, hoe nodig die ook zijn. Wat de wereld nodig heeft zijn mensen die leven volgens de woorden van Jezus in de bergrede, mensen die de liefde van God doorgeven aan andere mensen. Een prachtige herinnering aan onze opdracht aan het begin van een dag waarop we over veel resoluties zouden gaan praten, en over onze geloofsbelijdenis.

De vergaderregels waarmee we gisteren hadden ingestemd hielden o.a. in dat we voor iedere resolutie niet meer dan 20 minuten spreektijd zouden uittrekken, en dat iedereen maar één keer mocht spreken per resolutie. We gingen goed van start en handelden een aantal resoluties in goed tempo af. Zelfs de eerste resoluties van de Christian Action Committee over ethische kwesties gingen goed. Resolutie CA700 over de ethiek van het geheiligde leven werd zonder discussie aangenomen. Dit betrof het werk van een commissie waar ik zelf ook deel van heb uitgemaakt en waarin wij paragrafen 28 en 29 uit het Handboek volledig herschreven en uitgebreid hebben om tot een omvattende omschrijving van de navolging van Jezus te komen. Dit gaat goed zo, dacht ik. CA702 over het toevoegen van een afwijzing van de doodstraf in Handboek paragraaf 30 over de heiligheid van het leven leverde veel discussie op. Omdat de commissie er zelf ook niet uit was gekomen was het voorstel om deze resolutie te verwijzen naar de Board of General Superintendents voor verder studie. In de discussie werd het me duidelijk dat twee totaal verschillende visies met elkaar botsten. Zoals het voor mij vanzelfsprekend is dat een christen tegen de doodstraf is, zo was het voor anderen vanzelfsprekend dat je voor de doodsstraf bent. Zonder gefrustreerd te raken over de mening van anderen moest ik me verplaatsen in de visie van Nazareners uit andere werelddelen met wie ik het helemaal niet eens was. Hoe kunnen zij nu voor de doodstraf zijn? Daarom was het beste om deze resolutie te verwijzen zodat er in alle rust en met inbreng van verschillende mensen uit alle werelddelen nog eens goed naar gekeken kan worden om tot een omschrijving te komen die voor een wereldwijde kerk acceptabel is. Lid zijn van een internationale familie is niet bepaald gemakkelijk.

Daarna ging het over CA705, over huwelijk en menselijke seksualiteit. De commissie had dit voorstel dusdanig aangepast dat het voor velen lastig was in te zien waar we nu over gaan stemmen. Ook kwamen in het gesprek de emoties op over homoseksualiteit. De sfeer werd wat gespannen en het debat werd onoverzichtelijk. Uiteindelijk werd de bespreking van deze resolutie uitgesteld totdat het aangepaste voorstel voor iedereen beschikbaar is en vertaald in de andere talen van de vergadering. Morgen gaan we hier dus mee verder. Wederom werd ik er bij bepaald dat deel uitmaken van een internationale kerk met zo veel culturen die anders zijn dan wat wij in Nederland gewend zijn niet gemakkelijk is.

Na de middagpauze was er de herdenking van alle geordineerde oudsten en diakenen die in de afgelopen zes jaar overleden zijn. Op de verschillende schermen voor in de zaal waren alle 1600 namen geprojecteerd van de mensen die overleden zijn (zie de foto boven deze tekst). Ik ging door de rijen van namen en herkende verschillende namen van mensen die ik gekend heb. Mooie herinneringen aan die mensen kwamen boven. Ik moest denken aan mijn eigen vader die ook op zo’n algemene vergadering herdacht was. Stephen Overduin zei tegen me: “Ooit zullen ook onze namen in zo’n vergadering herdacht worden.” Mooi om deel uit te maken van zo’n internationale familie.

Een groot gedeelte van de middag ging naar de resoluties over onze geloofsbelijdenis. Deze kwamen uit allerlei studiecommissies en werden allemaal unaniem door de commissie voorgedragen en dat betekende dat we deze wel konden bespreken maar er geen wijzigingen in konden aanbrengen. Ik verwachtte dat we hier snel doorheen zouden lopen, maar dit was een verkeerde inschatting. Het begon met JUD801 (over geloofsartikel 10) en vervolgens JUD800 (geloofsartikel 5). Er kwamen met name vanuit de Amerikaanse afgevaardigden behoorlijk scherpe speeches tegen deze wijzigingen. Elke oplettende luisteraar kon aanvoelen dat hier meer aan de hand is. Ik proefde wantrouwen naar de commissie (terwijl de motie uiteindelijk door de Board of Superintendents was ingediend), ik proefde zorg over het afvlakken van onze theologie terwijl vanuit de commissie gezegd werd dat de wijzigingen geen inhoudelijke wijzigingen waren. Toen die aanval eenmaal was geopend spraken ook afgevaardigden vanuit Latijns Amerika zich ook uit tegen bepaalde formuleringen.

Het werd me duidelijk dat dit formaat van een vergadering met 1000 mensen die iets kunnen zeggen niet de meest geschikte vorm meer is om allerlei theologische formuleringen en nuances op een goede manier te bespreken. Het ontbrak ook aan goede uitleg van het hoe en waarom. De uitleg die van te voren schriftelijk gegeven was bleek onvoldoende te zijn en mensen vulden dat op hun eigen manier verder in. Uiteindelijk werden beide resoluties wel door een meerderheid ondersteund, maar de tweederde meerderheid werd niet gehaald zodat deze twee geloofsartikelen niet gewijzigd worden. In onze kerk leeft er dus behoorlijk wat verschil van mening over onze geloofsbelijdenis, zelfs over een geloofsartikel over heiliging dat tot de kern van ons DNA behoort. Deel uitmaken van een internationale kerk kan zelf heel frustrerend zijn. Voor de 55% van de afgevaardigden waartoe ik behoor en die voor de wijziging van artikel 10 stemde ligt de frustratie in het heftige en emotionele verzet, en voor de andere 45% ligt de frustratie in de pogingen om onze positie over heiliging aan te passen en in hun ogen af te zwakken. Er was wel een tweederde meerderheid over de wijziging van geloofsartikel 15 over de wederkomst van Jezus (JUD802). Dus daar konden we ons wel in vinden.

Verspreid over de dag werd er ook gestemd voor twee nieuwe general superintendents. We hebben intussen 11 stemrondes gehad maar veel verder zijn we nog niet gekomen. De top drie van mensen met het hoogste aantal stemmen is nog ongewijzigd, maar geen van deze drie stoot echt door naar een tweederde meerderheid van de stemmen, en een andere nieuwe kandidaat kwam qua aantal stemmen nog niet echt in hun buurt. Wel waren er allerlei pogingen van afgevaardigden om het proces te versnellen met voorstellen om alleen nog maar te stemmen voor de kandidaten met 5 of 10 stemmen. Maar dit heeft niets opgeleverd behalve dat kostbare tijd verloren ging aan het bespreken van procedures die aangepast moeten worden. We zijn er nog niet uit.

Alles bij elkaar was het een enerverende dag met veel emoties en ook gezucht en frustratie onder de afgevaardigden. Naast de mooie momenten van het deel uitmaken van een internationale kerk kan het ook frustrerend zijn. Wij zijn een kerk onderweg en soms verlopen dingen wat stroef. Ook dit hoort erbij. Met onze beperkingen kan God ons nog steeds gebruiken voor de bouw van zijn Koninkrijk. Toen ik ’s avonds terug was op mijn hotelkamer moest ik weer denken aan de overdenking van vanmorgen. Het komt er op aan of ik in staat ben mijn liefde te delen, ook met mijn mede Nazareners over wie ik gefrustreerd ben.