Dwaasheid

“Wij zijn dwaas omwille van Christus”. Dit schrijft Paulus in 1 Korintiërs 4:10 over zijn bediening en  neemt met deze woorden stelling tegenover de visie van de gemeente in Korinthe en hun verwachtingen van een apostel van Jezus Christus. Hij zet de zaak op scherp door in de eerste vier hoofdstukken van zijn brief met tegenstellingen te werken: Dwaas-wijs; zwak-sterk; aanzien-verachting. Hij dwingt ons tot zelfonderzoek. Aan wiens zijde staan wij als wij onze manier van gemeente zijn evalueren? Laat ons handelen zien dat we aan de kant van Paulus staan of van de gemeente in Korinthe?

Paulus verdedigt zijn apostelschap tegen de kritiek die hij van de gemeente te horen kreeg. Vaak wordt er gedacht dat de verdeeldheid van de gemeente (zie 1:10-12; 3:3-4) het grote struikelblok is, maar dit is slechts het symptoom van een fundamenteler probleem. (Ik volg hierin de uitleg van Gordon D. Fee in NICNT). Door zich te veel te laten leiden door menselijke wijsheid komt de boodschap van het kruis in gevaar en daarmee het hart van het evangelie.

Ik bemerk dat velen de betekenis van het kruis versmallen door het alleen maar te hebben over vergeving van zonden: ‘Jezus is voor mijn zonden gestorven’. Echter, in eerste instantie openbaart het kruis wie God is en hoe hij handelt. Het verkondigen van een gekruisigde Christus (1:23) staat gelijk aan het presenteren van een tegenstrijdige mening. Christus, de Messias staat symbool voor overwinning en dus kracht. Het gekruisigd worden staat voor nederlaag en is dus niet met het beeld van een Messias in verbinding te brengen. En toch is Gods kracht in die wonderlijke weg van lijden, kruis en opstanding geopenbaard. Voor ons menselijk denken is dit onmogelijk, en dus een dwaasheid waarvoor we ons schamen. Ons menselijke denken schiet te kort om te beseffen wie God werkelijk is. Vandaar dat Paulus in 1:19 uit Jesaja 29 citeert dat God in het kruis het verstand van de verstandigen teniet heeft gedaan.

Wanneer we door het werk van Gods Geest (2:10-16) tot dit inzicht komen dan komt alles op z’n kop te staan. Dan gaan we beseffen dat wij het gevaar lopen om God naar onze eigen voorstellingen, gedachten en wensen te omschrijven. Dan ligt God in het verlengde van onze denkbeelden, en wordt God een extrapolatie van onze meest verheven gedachten. Wat wij steeds weer moeten leren is dat God anders te werk gaat. De boodschap van het kruis is dat God wint door te verliezen. Dat wat in onze menselijke ogen dwaas is door God als middel van zijn openbaring is uitgekozen. Dat het zwakke door God gebruikt wordt om het sterke te beschamen. Vandaar dat Paulus zegt dat geen mens zich tegenover God op iets kan beroemen (1:29).

In de kritiek die de gemeente op Paulus heeft, proeft hij dat zij door menselijke overwegingen geleid worden. Wijsheid (sophia) was waarschijnlijk het sleutelwoord dat zij in hun redeneringen gebruikten. Zij meenden hiermee heel geestelijk te zijn, maar Paulus ontmaskert dit als onvolwassen en verre van geestelijk, en hun onderlinge verdeeldheid is hier het bewijs van (3:1-4). En vanuit deze overweging komt Paulus dan te spreken over het karakter van de ware bediening van de apostelen van Jezus Christus. God heeft ons de laagste plaats gegeven als ter dood veroordeelden (4:9). Wij zijn dwaas en zwak (4:10). We worden mishandeld, bespot en hebben het niet breed (4:11-12). Dit betekent het om een dienaar van Christus en het evangelie van het kruis te zijn (4:1).

Als wij spreken over het wonder van de verdubbeling, waar denken we dan aan? Betekent verdubbeling meer mensen? Meer inkomsten? Een eigen gebouw of een groter gebouw? Meer aanzien in de maatschappij? Of kunnen we pas gaan praten over verdubbeling als wij eerst onze menselijke invulling en voorstellingen hebben laten corrigeren door de boodschap van het kruis? Gaan we dan inzien dat verdubbeling betekent dat we nog dwazer worden door ons nog meer in te laten met de zwakken en onaanzienlijken?